-Έχω δύο γάτες, του απάντησε.
-Και τότε τι ανάγκη τα έχεις τα ψυχοφάρμακα;, αστειεύτηκε ο ψυχίατρος της.
»Περνιέστε για αστείος;» θέλησε να του πει μα κρατήθηκε.
-Πιστεύω ότι θα βοηθήσουν. Έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους αν δεν κάνω λάθος…, είπε τελικά.
-Για αυτό κι εμείς θα γράψουμε κάτι για την κατάθλιψη σου…
Η Κάτια πήρε την συνταγή και την ίδια μέρα προμηθεύτηκε τα φάρμακα της από το φαρμακείο. Δεν πήγε σε αυτό της γειτονιάς της. Πήγε σε ένα κεντρικό και αφού τα πλήρωσε (γιατί ούτε στο βιβλιάριο της ήθελε να αφήσει ίχνη της πάθησης της), τα έκρυψε στην τσάντα της.
Πήγε στο σπίτι και ως χαρακτηριστικός άνθρωπος που δίνει σημασία στη λεπτομέρεια και που ανησυχεί για τα πάντα, ξεκίνησε να διαβάζει τις οδηγίες των φαρμάκων της. Περισσότερη βάση έδωσε φυσικά στις παρενέργειες…
-Αίσθημα κούρασης, ναυτία, εμετός, δυσκοιλιότητα, αυξημένη παραγωγή σάλιου, αίσθημα »κενής» κεφαλής, προβλήματα στον ύπνο, ανησυχία, αίσθημα άγχους, υπνηλία, τρεμάμενη και θαμπή όραση, ανεξέλεγκτες σπασμωδικές ή σπαστικές κινήσεις, αστάθεια κατά τη βάδιση, παροδική απώλεια μαλλιών, διαταρραχές της εμμήνου ρύσης της γυναίκας, προβλήματα ακοής, αύξηση σωματικού βάρους, αυξημένη ανάγκη γiα ούρηση, διάβαζε τρομοκρατημένη πλέον η Κάτια. Άδικα έδωσα τα λεφτά μου. Σιγά μη με βοηθήσουν αυτές οι μαλακίες. Χειρότερα θα με κάνουν…
Χάιδεψε τις γάτες της και άνοιξε το ραδιόφωνο. Η τζαζ μουσική την ηρέμησε κάπως. Σηκώθηκε από τον καναπέ και γέμισε ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί. Κάθισε ξανά στον καναπέ και χαλάρωσε. Αλήθεια, πώς θα ξεκινούσε την φαρμακευτική της αγωγή αφού ακόμη δεν είχε κόψει το ποτό;, σκέφτηκε. Οι οδηγίες των φαρμάκων ήταν ξεκάθαρες: η χρήση αλκοόλης πρέπει να αποφεύγεται.
Η Κάτια δίστασε για λίγο. Κοίταξε το ποτό της κι έπειτα τα φάρμακα που είχε ακουμπήσει στην τραπεζαρία.
-Θα πιω το κρασάκι μου κι αν είναι θα πάρω πιο αργά τα χάπια, αποφάσισε.
Το ποτό τής έφερε έντονη νύστα μα ήθελε να καθίσει λίγο ακόμη μπροστά στην τηλεόραση. Βέβαιη πως θα την πάρει ο ύπνος στον καναπέ χωρίς να προλάβει να πάρει τα χάπια της, τα πήρε τελικά εκείνη την στιγμή μαζί με το κρασί για να έχει το κεφάλι της ήσυχο.
Mόνο αυτό δεν συνέβη. Το κεφάλι της έγινε ένα καζάνι κι ένιωθε πως θα σπάσει από στιγμή σε στιγμή. Τελικά την πήρε ο ύπνος στον καναπέ μετά από αρκετή ώρα κλάματος από τον πόνο…
Την επόμενη μέρα, η Κάτια αισθανόταν ακόμη μουδιασμένη. Ετοίμασε τον καφέ της και κάθισε στο μπαλκόνι. Ένιωσε κάπως καλύτερα με το δροσερό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπο της. Έκλεισε τα μάτια της και χαλάρωσε. Ένα ποτήρι κρασί ίσως να τη βοηθούσε περισσότερο… Ήταν όμως κι η πρωινή δόση των φαρμάκων που έπρεπε να πάρει… Δε μπορούσε να συνδυάσει ξανά το αλκοόλ με τα ψυχοφάρμακα. Ήταν επικίνδυνο. Το είχε διαπιστώσει το προηγούμενο βράδυ.
Τελικά σηκώθηκε και πήρε τα φάρμακα της χωρίς αλκοόλ. Άλλωστε έπρεπε να πάει και στη δουλειά της. Έπρεπε να είναι νηφάλια. Ντύθηκε κι έφυγε βιαστικά. Όταν έφτασε στο μαγαζί με τα ρούχα όπου εργαζόταν, καλημέρισε το αφεντικό της και πήγε να αφήσει την τσάντα της στην αποθήκη όπως έκανε κάθε φορά. Άνοιξε το ψυγείο για να βάλει το τοστ που είχε ετοιμάσει για το διάλειμμα. Στο πάνω ράφι υπήρχε μια εξάδα μπύρες.
Η Κάτια σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Γύρισε να κοιτάξει αν ερχόταν κανείς. Ενέδωσε στον πειρασμό κι άνοιξε ένα κουτάκι μπύρας. Κάθισε σε μια καρέκλα και με τρεις γουλιές ήπιε κιόλας το μισό κουτάκι.
-Τι κάνεις εδώ;, τη ρώτησε το αφεντικό της.
Η Κάτια σηκώθηκε απότομα από τη θέση της ρίχνοντας κάτω το κουτί μπύρας.
-Δεν είναι ώρα για το διάλειμμα σου καταρχάς. Και κατά δεύτερον… μπύρα πρωινιάτικα; Δεν πιστεύω να έχεις θέμα με το ποτό;.
-Όχι, κανένα! Με συγχωρείτε, πανικοβλήθηκε η Κάτια μα κατάφερε να μην το δείξει.
-Μην σε ξαναδώ έτσι. Διαφορετικά θα πρέπει να σε διώξω αν έστω υποψιαστώ κάτι.
-Μην ανησυχείτε, είπε η Κάτια και ξεκίνησε τη δουλειά ντροπιασμένη για το κήρυγμα του αφεντικού της.
Η ντροπή κράτησε για λίγο. Όταν πήγε σπίτι της ήπιε ένα μπουκάλι κρασί παρακολουθώντας ταινίες ξαπλωμένη στον καναπέ με τους δύο γάτους της.
Και τους δύο τους είχε βρει στο δρόμο μα έμοιαζαν με γάτες ράτσας. Ο ένας με Ράγκντολ κι ο άλλος με Βεγγάλης. Αυτός που έμοιαζε με Βεγγάλης, ο Πούρα δηλαδή, ήταν υποτονικός από την προηγούμενη μέρα μα η Κάτια το παρατήρησε εκείνη την στιγμή. Όντας μεθυσμένη και κουρασμένη αδιαφόρησε κι αποφάσισε να κάνει κάτι την επόμενη μέρα. Πήρε την φαρμακευτική της αγωγή και αφού έκλεισε την τηλεόραση, παραπάτησε μέχρι το κρεβάτι της.
Το πρωί ξύπνησε ξανά με πονοκέφαλο. Πήρε την πρωινή δόση φαρμάκων της μαζί με ένα ντεπόν. Αν και νηφάλια πλέον, δε θυμόταν την παράξενη συμπεριφορά του Πούρα το προηγούμενο βράδυ οπότε ετοιμάστηκε για τη δουλειά…
Περάσαν άλλες δύο μέρες όταν η Κάτια βρήκε εμετό από σάλια στο σαλόνι και τον Πούρα να έχει απομονωθεί σε μια γωνιά. Ανησύχησε και δεν έχασε χρόνο. Έβαλε τον Πούρα στο κλουβάκι του και τον πήγε στον κτηνίατρο.
-Τι έχει;, την ρώτησε εκείνος.
-Κάνει εμετό τα σάλια του και κάθεται απομονωμένος σε μια γωνιά εξαντλημένος.
-Νεφρική ανεπάρκεια, συμπέρανε αμέσως ο γιατρός. Ετοιμάσου για δύσκολα πράγματα. Θα σε έχω εδώ όλη τη βδομάδα. Θα μου τον φέρνεις κάθε μέρα για να κάνουμε ορό και δύο ενέσεις, είπε και έβγαλε το γατί από το κλουβί δίνοντας του πράγματι ορό.
Η Κάτια συγκράτησε τα δάκρυα της. Δεν ήξερε τι να πρωτορωτήσει.
-Θα χρειαστεί ευθανασία;.
Ο γιατρός έκανε μια περίεργη γκριμάτσα που η Κάτια δε μπόρεσε να ερμηνεύσει. Αφού έγιναν και οι δύο ενέσεις, πήρε τον γάτο της και πήγε σπίτι. Έκλαψε αρκετά μα έπρεπε να συνέλθει και να πάει στη δουλειά. Εκείνη τη μέρα δεν ήπιε καθόλου αλκοόλ. Το πήρε απόφαση να μην ξαναπιεί. Όσα χρήματα σπαταλούσε για τα ποτά της, θα της χρειάζονταν τώρα για να σώσει τον Πούρα. Και θα έκανε τα πάντα για να σώσει τον Πούρα. Λυπόταν που έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ για να το συνειδητοποιήσει.
Το βράδυ γύρισε από τη δουλειά και αντί να βρει τον Πούρα απομονωμένο σε μια γωνιά, τον βρήκε να πίνει νερό με τον Σνούκι, τον γάτο που έμοιαζε με Ράγκντολ. Αυτό χαροποίησε την Κάτια ιδιαίτερα. Ήταν προφανές ότι ο γάτος αισθανόταν καλύτερα.
Το επόμενο πρωί η Κάτια ξύπνησε και βγήκε στο μπαλκόνι. Ο Σνούκι νιαούριζε έντονα. Η Κάτια προχώρησε στην πίσω πλευρά του μπαλκονιού όπου βρήκε τον Πούρα απομονωμένο στη γωνία. Τον πλησίασε και γονάτισε για να διαπιστώσει ότι ο γάτος της ήταν νεκρός. Η Κάτια θρήνησε δυνατά…
Έχασα τα κλειδιά μου… Έχασα αυτή την ευκαιρία… Έχασα τον έλεγχο… Έχασα τον εαυτό μου… Έχασα κάποιον που αγαπώ… Η ζωή είναι γεμάτη απώλειες. Κάθε μέρα χάνουμε κι από κάτι. Δεν το παίρνουμε πάντοτε χαμπάρι μα το κυριότερο και πιο προφανές που χάνουμε είναι στιγμές… Στιγμές που μας κάνουν χαρούμενους…
Από εκείνη τη μέρα η Κάτια ήξερε ότι οι στιγμές που θα την έκαναν χαρούμενη θα ήταν λιγότερες. Είχε χάσει πολλά μα είχε ξαναβρεί την αξιοπρέπεια της. Τόλμησε να παραδεχτεί ότι πάσχει από καταθλιπτικό αλκοολισμό κι όχι απλή κατάθλιψη. Δέχτηκε τη βοήθεια των γιατρών και σύντομα η ζωή για εκείνη θα συνεχιζόταν…
Ιούνιος 2011- 31 Μαρτίου 2015
Η κλεψύδρα μου 