Το παιδί, η φακή και το pc

Little girl blowing bubbles

Πριν λίγες μέρες είδα μια ανάρτηση στο facebook  που έλεγε το εξής: »Τα σημερινά δεκάχρονα έχουν τάμπλετ, ηλεκτρονικά παιχνίδια, λογαριασμούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θεωρούνται cool. Εγώ όταν ήμουν δέκα χρονών φύτευα φακές σε κεσεδάκι γιαουρτιού και θεωρούσα πως είμαι cool». Η συγκεκριμένη ανάρτηση μάζεψε πολλά σχόλια μαμάδων που συμφωνούσαν λέγοντας όλες περίπου την ίδια κουβέντα: »Έχουν αλλάξει οι εποχές δυστυχώς». Ενοχλήθηκα διαβάζοντας τις ψόφιες αντιδράσεις ώσπου διάβασα ακόμη ένα σχόλιο και ένιωσα εκνευρισμό. Το σχόλιο ήταν πάλι από μια μαμά και ήταν το εξής: »Οι φακές στο κυπελάκι πάντως είναι διαχρονική αξία!!! Η δεκάχρονη κόρη μου όταν έκανε διάλειμμα από το laptop μου ζήτησε να φυτέψει ξανά φακές όπως στο νήπιο!!Το ευχαριστήθηκα πολύ!!».

Για ποιο λόγο ένα δεκάχρονο κορίτσι να έχει ως κύρια απασχόληση στον ελεύθερο χρόνο του το laptop και μια δραστηριότητα σαφώς πιο δημιουργική και ωφέλιμη να είναι το διάλειμμα; Για ποιο λόγο οι μαμάδες ενώ διαπιστώνουν με πίκρα ότι το περιεχόμενο της ανάρτησης αληθεύει, μένουν εκεί; Είναι τόσο φανερή η απροθυμία να αλλάξουν κάτι. Τι πάει να πει »έχουν αλλάξει οι εποχές»; Τι εμποδίζει τους γονείς και γενικά όλους μας να διατηρήσουμε ζωντανό ό,τι αγαπήσαμε από τις εποχές εκείνες;

Οι μαμάδες, λοιπόν, που θλίβονται από αυτή την σύγκριση ας προτρέπουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με δραστηριότητες δημιουργικές όπως τη φακή που αναφέρθηκε στην ανάρτηση, το διάβασμα, τις χειροτεχνίες. Υπάρχουν ένα σωρό ιδέες αντί να αφήνουν τα παιδιά να αποχαυνώνονται σε υπολογιστές και παιχνιδομηχανές. Συνήθως οι γονείς μαλώνουν τα παιδιά που περνάνε τόσες ώρες μπροστά από οθόνες ενώ οι ίδιοι τους έχουν δώσει αυτά τα μηχανήματα. Παραπονιούνται που τα παιδιά δε διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία ενώ και οι ίδιοι δε διαβάζουν. Θεωρώ, λοιπόν, ότι οι γονείς έχουν βολευτεί με την ύπαρξη αυτών των μηχανημάτων γιατί τους απαλλάσσει από το να σκεφτούν άλλες, δημιουργικές και ποιοτικές δραστηριότητες. Αποποιούνται των ευθυνών τους και ισχυρίζονται ότι τα παιδιά τους είναι εκείνα που δεν επιθυμούν να ασχοληθούν με κάτι άλλο.

Πώς να ασχοληθούν με κάτι άλλο αν οι γονείς δεν είναι πρόθυμοι να τους δείξουν πώς αλλιώς μπορούν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους; Μεγάλωσαν και πλέον σκέφτονται στεγνά. Τα γρανάζια της φαντασίας τους έχουν σκουριάσει και δυστυχώς, σκουριάζουν και των παιδιών τους!

Το να είσαι γονιός είναι ο δυσκολότερος ρόλος που επωμίζεται κάποιος στη ζωή του. »Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέγονται» λέει μια παροιμία. Δεν είμαι γονιός οπότε μπορώ μόνο να υποθέσω τις δυσκολίες. Ναι, ναι, δεν εργάζομαι σκληρά, δε γυρνάω αργά το βράδυ στο σπίτι κουρασμένη. Αν τα έκανα αυτά, θα ήξερα ότι δεν υπάρχει το κουράγιο και η υπομονή για να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν τα παιδιά μου, σωστά;

Δεν είμαι γονιός αλλά είναι από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μου να γίνω. Να παίξω με τα παιδιά μου, να ζωγραφίσουμε, να κάνουμε χειροτεχνίες, να πάμε σε μουσεία, να γαργαληθούμε, να γελάσουμε, να ελευθερώσουμε σαπουνόφουσκες, να ταΐσουμε γάτες, να μαγειρέψουμε, να χορέψουμε, να πάμε βόλτα, να αθληθούμε, να δούμε παιδικές παραστάσεις, να διαβάσουμε παραμύθια… Η λίστα είναι ατελείωτη. Μπορεί πράγματι η εργασία να »τρώει» πολλές ώρες της ημέρας σας και να έχετε λίγο χρόνο διαθέσιμο για τα παιδιά σας. Φροντίστε αυτός ο χρόνος να αξίζει. Τα παιδιά όταν μεγαλώσουν δε θα αναπολούν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που έπαιξαν αλλά εκείνα που κατασκευάσατε μαζί με ρολά από χαρτιά υγείας και καπάκια, εκείνα που παίζατε έξω (κρυφτό, κυνηγητό, παιχνίδια με μπάλα). Εκείνα που εμπεριέχουν αγάπη και αγνότητα…

Αρχικά, είχα σκοπό το κείμενο αυτό να αφορά την παιδική λογοτεχνία μιας και στις 2 Απριλίου είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου. Τελικά, έκανα μια πιο γενική προσέγγιση σχετικά με τα παιδιά. Ήρθε η ώρα να αναφερθώ και στο θέμα των βιβλίων.

Είναι θλιβερό το ότι τα σημερινά παιδιά δε διαβάζουν. Στερούν πολλά από την ψυχή τους και το μυαλό τους με αυτό τον τρόπο. Πολλοί γονείς δε διαβάζουν βιβλία στα παιδιά τους ούτε τα παροτρύνουν να διαβάσουν μόνα τους επειδή πιστεύουν ότι πολλά είναι ακατάλληλα είτε επειδή τρομάζουν ή στεναχωρούν τα παιδιά είτε επειδή δεν αποτελούν σωστά πρότυπα. Πράγματι, αρκετά δεν αποτελούν σωστά πρότυπα. Υπάρχουν όμως άφθονα κατάλληλα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο γονιός είναι να ψάξει και να τα βρει.

Το καλό παιδικό βιβλίο πυροδοτεί τη φαντασία και όλα τα καλά συναισθήματα του παιδιού. Ευχαριστιέται τις περιπέτειες των ηρώων, νιώθει χαρά όταν εκείνοι πραγματοποιούν τους στόχους τους. Μαθαίνει αξίες όπως η φιλία, η γενναιοδωρία, ο σεβασμός. Προσθέτει νέες λέξεις στο λεξιλόγιο του και νέες γνώσεις στο μυαλό του. Μαθαίνει για τις δυσκολίες της ζωής με τέτοιο τρόπο που οι φόβοι του παύουν. Τα παραμύθια είναι αληθινά όχι γιατί μας λένε ότι υπάρχουν δράκοι αλλά γιατί μας λένε ότι οι δράκοι μπορούν να νικηθούν.

Πολλοί γονείς αναρωτιούνται ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να έρθει το παιδί πρώτη φορά σε επαφή με το βιβλίο. Η απάντηση είναι όσο πιο νωρίς τόσο το καλύτερο. Από τα εκπαιδευτικά βιβλία για βρέφη και νήπια ξεκινάει το ταξίδι για το »ζύμωμα» του χαρακτήρα του παιδιού. Στη συνέχεια μαγεύεται με τα παραμύθια που αν έχουν και εικόνες, τα απολαμβάνει ακόμα πιο πολύ. Σιγά σιγά φτάνει και η ώρα να ξεκινήσει ιστορίες που μοιάζουν να σοβαρεύουν αλλά εσωκλείουν την ίδια μαγεία με τις προηγούμενες. Μετά, περνάει στην εφηβική λογοτεχνία και αργότερα στην ενήλικη. Το παιδί που διαβάζει από μικρή ηλικία, θα διαβάζει για πάντα. Το παιδί που διαβάζει γίνεται ένας ενήλικας που σκέφτεται…

 

Κάποτε μια μητέρα ρώτησε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν τι χρειάζεται για να γίνει έξυπνο το παιδί της. Ο φυσικός της απάντησε: »Να του λέτε παραμύθια». Η μητέρα απόρησε και ξαναρώτησε: »Εκτός από τα παραμύθια. Τι άλλο;». »Κι άλλα παραμύθια», επέμεινε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Η δύσπιστη μητέρα τον ρώτησε για τρίτη φορά τι άλλο χρειαζόταν και εκείνος της απάντησε »Τίποτα άλλο. Μόνο παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».

 

Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας- Πάμπλο Πικάσο

Αν θέλεις τα παιδιά σου να μεγαλώσουν σωστά, να τους αφιερώνεις τον διπλάσιο χρόνο και να τους δίνεις τα μισά λεφτά- Abigail Van Buren

Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερα πρότυπα παρά κριτικές- Joseph Joupert